Anoreksja i jej psychoterapia

Anoreksja jest chorobą trudną w leczeniu i psychoterapii. Duża ilość czynników wpływających na zachorowanie i proces leczenia oraz zazwyczaj duży opór wewnętrzny pacjenta oraz jego rodziny nie pomaga terapeucie w dotarciu do jądra problemu. Bardzo często - zwłaszcza w państwowych ośrodkach - psychoterapia opiera się na powierzchownym traktowaniu problemu i skupianiu się na czynnościach jedzenia bez ruszania głębszej warstwy problemu. Nie jest to zresztą wina terapeutów ale braku wystarczającej ilości czasu, by zająć się pacjentem bardziej dogłębnie.

Stopień powodzenia oddziaływania psychoterapeutycznego jest w dużej mierze zależny od tego w jakim etapie choroby została postawiona diagnoza. Przy wykryciu jej w pierwszym roku trwania, udaje się wyleczyć prawie 80% chorych, po roku już tylko 50%, a jeśli anoreksja trwa kilka lat, przybiera postać chroniczną i w 10% przypadków kończy się zgonem.

Na to jak skuteczna jest psychoterapia ma też wpływ sytuacja rodzinna pacjenta i gotowość bliskich do współuczestniczenia w terapii, oraz forma jaką przyjmuje anoreksja. Wersja bez napadów bulimicznych bardziej rokuje wyleczenie niż choroba w której epizody anorektyczne przeplatają się z bulimią. Poza psychoterapią indywidualną i rodzinną, uważa się, że również bliscy pacjenta powinni przejść psychoterapię lub przynajmniej uczestniczyć w grupie wsparcia dla osób dotkniętych tym samym problemem.

Są również ośrodki w których osoby chore mogą uczestniczyć w psychoterapii grupowej – w tym przypadku trzeba jednak pamiętać o tym, że nie dla każdego chorego będzie to właściwe postępowanie; zdarza się, że anorektyczki zamiast wspólnie walczyć z chorobą, zaczynają wspierać się w niejedzeniu, co może zrujnować efekty zdobyte podczas indywidualnej bądź rodzinnej psychoterapii.