Walczę z anoreksją...

Walczę z anoreksją i depresją. Za mną 78 dni spędzonych w klinice psychiatrycznej. To jak wygląda leczenie zaburzeń odżywiania w Polsce, w tego typu szpitalach, wg mnie pozostawia wiele do życzenia. Stety, niestety najczęściej pacjentka jest zdana sama sobie, bez wspracia ze strony lekarzy i personelu. Dziś wiem, że gdyby nie fakt, że poznałam w klinice fantastycznych ludzi, którzy pomagali mi przez 24h/dobę, którzy wspierali, kazali walczyć, gdy ja słabłam, siedziałabym pewnie na oddziale do teraz.

Przyjaźn jaka zrodziła się w dość specyficznych okolicznościach, wiem, że jest przyjaźnią na długie lata. Zrozumienie, nauka akceptacji, wsparcie i pomoc. Było ciężko, ale wiem, że było warto. Świadomość popełnianych błędów i chęć zmiany siebie i własnego życia pomogły mi przetrwać każdy wewnętrzny krach.

Co do "kontraktu" spisywanego przez chorą a lekarza, wg mnie ta sprawa też pozostawia wiele do życzenia. Dziś wiem, że zależało im tylko na tym, żeby mnie 'utuczyć', i to jak najszybciej, potem wypis i radź sobie sama. Zero wspracia ze strony psychologów, żadnego zalecenia po wyjściu stamtąd.

Wiem, że potrzebuję terapii, zaczynam za parę tygodni, prywatnie, u mojej psychoterapeutki, od której dostałam skierowanie do szpitala. Żadnych grup wspracia. Tym bardziej, że walczę też z depresją. Zmiana leków po wyjsciu ze szpitala, okazała się być koniecznością. Zgłaszałam parokrotnie będąc tam, że leki chyba przestają działać, ale oni wszyscy byli skupieni tylko na realizacji przeze mnie kontraktu. Przykre, ale prawdziwe. Fizyczność to jedno, zmiana wyglądu i inna wyjściowa waga, niż ta w dniu przyjęcia. Ale co z psychiką?

Walczę codziennie, chcę zmienić swoje życie, ale nie zawsze jest łatwo...
Spontanicznie napisalam ten list, chciałam się z kimś podzielić własnymi odczuciami i doświadczeniem. Być może będziemy w kontakcie. Magda (madziex_m@o2.pl)